Ο Χρόνος

Ο χρόνος δεν χαρίζεται

προσδιορίζεται ένδον ακραιφνώς

βιώνεται, ανδρώνεται, νεκρώνεται

με εξ-άρτια και κατ-άρτια και κεραίες λιώνουσες

πλέοντας κάτω από τον ήλιο τον εσώτερο

-που παγώνει άνευ πάγου ή άγους-.

Ο χρόνος ρει

κι όλα απομένουν πίσω του

χαυνωμένα από ρυθμούς υπερκόσμιους

όντας τούτα κόσμια και κοσμικά άκομψα

διότι απορ-ρέουν από απτά

-ενώ εκείνος από ανύποπτα-.

Ο χρόνος καλεί

με κύρια διάσταση τη στεντόρεια φωνή

κι οι γύρω ακούνε μέσω των διαττόντων που πέφτουν με γδούπο

του φυλλοροΐσματος που αντηχεί στα «ποιήματα»

της αγωνίας που κροάζει στα καθημερινά

της απεραντοσύνης που αλαλάζει στα έκτακτα

Ο χρόνος αρκεί·

εμείς είμαστε λίγοι

ή και Λειψοί.